Blancpain GT Series Endurance Cup: Mówią po Monzy

Dosłownie co chwila mój samochód był uderzany przez któregoś z rywali. Pomimo to utrzymywałem dobre tempo. Po którejś kolejnej kolizji urwał się duży fragment lewego przedniego błotnika, który powiewał sobie z boku samochodu, stwarzając znaczny opór aerodynamiczny. Szybkość maksymalna na długich prostych była o dobre 30km/h mniejsza niż normalnie! Po bliskim spotkaniu z Bentley’em zostałem uznany winnym kolizji i otrzymałem karę drive through. Po mniej więcej godzinie jazdy opuściłem kokpit, a na drugą zmianę wsiadł Alessandro. Idąc przez garaż na zaplecze, aby odpocząć i jednocześnie zdejmując kask, potknąłem się o coś i przewróciłem. Upadłem na prawą rękę i natychmiast poczułem bardzo silny ból, a dłoń spuchła. Nie było mowy, aby zgodnie z planem wsiąść do samochodu na ostatnią zmianę. Podczas wizyty w centrum medycznym na torze, a potem wieczorem u lekarza okazało się, że mam skomplikowane złamanie dwóch palców. Ręka jest w gipsie aż do łokcia! Lekarze przewidują, że powinna w nim pozostać minimum 7 – 8 tygodni, ale możliwy jest i taki scenariusz, że w najbliższych dniach czeka mnie operacja, aby nastawić złamane kości. Nietrudno sobie wyobrazić jak się teraz czuję. Mieliśmy wielkie oczekiwania na naszym ulubionym, dobrze znanym, niemal domowym torze Monza. Byliśmy naprawdę dobrze przygotowani do tego weekendu, ale pech znów dał znać o sobie, tym razem wyjątkowo dotkliwie. Samochód jest cały poobijany. Wygląda jak obraz nędzy i rozpaczy. Zespół będzie miał przy nim bardzo dużo pracy. Mimo wszystko nie załamuję się. Do pozytywów tego weekendu należy zaliczyć bardzo dobre tempo, a także sporą porcję punktów, które zdobyliśmy. Piąte miejsce przy tym co się działo na torze, no i przy trzech dodatkowych wizytach w alei serwisowej to chyba jakiś rekord! Jeżeli uda mi się powrócić do zdrowia i wystartować w wysoko punktowanych wyścigach na torach Paul Ricard w czerwcu i Spa w lipcu, to jeszcze nie wszystko stracone.