Minęły już dwa lata...

Janusz Kulig, Chłopak z Łapanowa jak go często nazywano, mógł kopać piłkę którą bardzo lubił, ale przeznaczenie zadecydowało za niego i w 1992 wraz ze swoim przyjacielem ze szkolnej ławki, Darkiem Burkatem, Janusz wsiadł w starego Malucha i Rajdem Zimowym rozpoczął swoje pierwsze Mistrzostwa Polski.

Nasze drogi skrzyżowały się rok później, gdy sfatygowaną Toyotą Corollą rozpoczął starty w barwach Rafinerii Trzebinia. Gdy robiłem z Nim pierwszy wywiad i pierwsze zdjęcia, nawet nie przypuszczałem, że powstaną ich całe setki. Janusz miał ambicje, by dotrzeć w swej ukochanej dyscyplinie sportu jak najwyżej. I temu celowi podporządkował całe swoje życie. Tytuł wicemistrza Europy, cztery tytuły Mistrza Polski, dwukrotny Mistrz Strefy Środkowoeuropejskiej oraz Mistrz Słowacji - te laury nadal Mu nie wystarczały. Chciał sięgnąć wyżej. I gdy niespodziewanie otworzyła się przed Nim taka możliwość, przeznaczenie przypomniało o sobie i nie dało Mu szansy aby ją wykorzystał.

Przemierzyłem z Nim tysiące kilometrów po Polsce i Europie. Aż trudno uwierzyć, ale podczas naszej wieloletniej, intensywnej, a jednak tak krótkiej znajomości, nie padło między nami ani jedno ostre słowo, nawet gdy mieliśmy odmienne zdania. Snuliśmy plany, które bardzo często przybrały realne kształty. Podczas podróży i bardzo częstych spotkań nie tylko w Krakowie, wykonałem dziesiątki zdjęć, które zachowam tylko dla siebie, poznałem wiele Jego tajemnic, których nigdy nie zdradzę, wiedziałem o słabostkach, znałem oficjalną „twarz” i przemęczonego człowieka, który nie miał czasem siły podnieść się i siąść za kierownicą rajdowego samochodu. A także prywatne, codzienne życie wspaniałego męża i syna oraz czułego, opiekuńczego ojca, który był wszystkim dla swojej córki. Bawiłem się na Jego weselu i płakałem wraz z tysiącami, idąc przed trumną niesioną przez byłych już rywali.

Dla kibiców, którzy na odcinkach specjalnych dla Niego godzinami stali w padającym śniegu czy deszczu i oddali mu w Łapanowie hołd w mroźny lutowy poranek 2004 roku, pozostał idolem, niedościgłym wzorem kierowcy rajdowego. Dla mnie także przyjacielem, jakiego już nigdy nie spotkam na swojej drodze...

Robert Magiera