Jadą wozy kolorowe

W 1921 roku grupa zapaleńców z Automobilklubu Polski postanowiła zorganizować ogólnokrajową imprezę o charakterze sportowo-turystyczno-towarzyskim. Sześciu śmiałków wyruszyło w trasę z Warszawy do Białowieży i z powrotem. Tak rozpoczęła się trwająca do dziś historia Rajdu Polski.

Już 27 czerwca ruszy 80. edycja zawodów, a jubileusz uświetni światowa czołówka. ORLEN 80. Rajd Polski stanowić będzie bowiem jedną z trzynastu tegorocznych rund WRC. W oczekiwaniu na sportowe emocje na mazurskich szutrach przypominamy kilka - naszym zdaniem - kluczowych momentów w historii najważniejszej samochodowej imprezy w Polsce.

Nasi znowu na podium

Powiew zachodu w postaci wielobarwnego korowodu samochodów rajdowych, był najlepiej widoczny raz do roku pod hotelem Wrocław, który mieścił bazę Rajdu Polski. Jego 49. edycja rozegrana w dniach 5-7 czerwca 1992 roku zgromadziła na starcie całą europejską czołówkę w postaciach Belgów Patricka Snijersa i Roberta Droogmansa, Niemca Erwina Webera, Austriaka Kurta Gottlichera, czy Włocha Piero Longhiego. 

Ostatnią polską załogą, której udało się ukończyć polską rundę mistrzostw Europy na podium, byli Andrzej Koper i Krzysztof Gęborys w 1987 roku. Z czasem Polakom było jednak coraz ciężej rywalizować z zachodnią czołówką, która przewyższała naszych najlepszych kierowców i doświadczeniem, i przygotowaniem sprzętu. Światełko w tunelu zaświeciło się dzięki Marianowi Bublewiczowi, który w niebywały sposób rozwinął swój zespół Marlboro Rally Team Poland i dysponował świetnie przygotowanym Fordem Sierrą Cosworth 4x4.

Rajd miał rozpocząć się prologiem wokół Hali Ludowej we Wrocławiu, ale władze miasta i organizatorzy rajdu znaleźli się pod tak silnym ostrzałem ekologów, którzy pismami i groźbami protestowali przeciwko rajdowym samochodom, że zrezygnowano z tego pomysłu i rywalizację w rajdzie rozpoczęła klasyczna próba Sobótka. 

Od początku szalone wręcz tempo narzucili debiutujący na polskich odcinkach specjalnych, Erwin Weber i Manfred Hiemer w fabrycznym Mitsubishi Galant VR-4. Jedyną załogą, która była w stanie dotrzymać im kroku, byli Patrick Snijers i Dany Colebunders w Fordzie Sierra Cosworth 4x4. Niestety Belgowie zakończyli swój znakomity występ w rowie i Niemcy mogli wyrównać tempo i spokojnie zmierzać do mety po zwycięstwo.

Polskich kibiców w zachwyt wprawiały przejazdy Bublewicza i Żyszkowskiego. Nasza załoga dość mocno odstawała tempem od Webera, Snijersa czy Droogmansa, ale rozważna jazda i problemy rywali dawały nadzieję, że biało-czerwoni znowu pojawią się na podium Rajdu Polski. Marian Bublewicz miał w pamięci błąd, jaki popełnił rok wcześniej, ale tym razem nie dał ponieść się emocjom i zajął upragnione trzecie miejsce za zwycięzcami Weberem i Hiemerem w Mitsubishi, oraz Droogmansem i Joostenem w Fordzie. 

Pozostałe polskie załogi, jakim udało się ukończyć rajd w pierwszej dziesiątce, to Andrzej Koper i Maciej Wisławski, którzy zajęli miejsce ósme, oraz Wiesław Stec i Artur Skorupa kończący rajd o jedną pozycję niżej.

Coraz lepsza dyspozycja zagranicznych załóg pojawiających się co roku na stracie Rajdu Polski spowodowała, że wszyscy zaczęli się zastanawiać, czy Polacy jeszcze kiedyś będą znów liczyć się w walce o zwycięstwo. Od ostatniego, które miało miejsce w 1976 roku, minęło już wszak 16 lat. 

Źródło:
Janusz Szymanek, Grzegorz Chmielewski „Stulecie Rajdu Polski”. Biblioteka Autoklubu Dziennikarzy Polskich, Warszawa 2021